به نام خداوند جان و خرد

وَالْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ ﴿۱۰﴾ فِیهَا فَاکِهَهٌ وَالنَّخْلُ ذَاتُ الْأَکْمَامِ ﴿۱۱﴾ وَالْحَبُّ ذُو الْعَصْفِ وَالرَّیْحَانُ ﴿۱۲﴾

(سوره مبارکه الرحمن)

و (خداوند) زمین را براى مردم آفرید (که) در آن میوه ها و نخل هایی پر شکوفه است و دانه‏ هایی که همراه با ساقه و برگی است که بصورت کاه درمی‏آید و گیاهان خوشبو

زمین زیباترین، بزرگ ترین و ارزشمندترین امانت مادی خداوند حکیم است در دست آدمیان. زمین، این تنها سیاره قابل زیست در میان همه کهکشان های بی انتها و عظیم، را خداوند رحمان برای آدمیان آفرید تا در آن زیست کنند و به مقامی برسند که او به فرشتگان خویش نشان داده و بر آن بالیده بود. هم از این روست که حفاظت از این امانت سترگ الهی، بی هیچ تردیدی، وظیفه ای است بر دوش همگان و هر کس به قدر توان خویش در این میان مسئول خواهد بود.

آسیب های وارده از رهگذر فعالیت های صنعتی و غیر صنعتی بشر به محیط زیست در طی دو سه قرن اخیر و خصوصا در دهه های پایانی قرن بیستم میلادی، از چنان دامنه و عمقی برخوردارند که کمتر اندیشمند آینده نگری را یارای نادیده انگاشتن آن تواند بود. گرم شدن زمین و در نتیجه بر هم خوردن تعادل اکولوژیک و اقلیم شناختی در سرتاسر کره خاک، انقراض گونه های فراوان جانوری و گیاهی، آلودگی بیش از حد هوا و منابع آب و خاک، تهدید امنیت غذایی بشر و سایر جانداران ساکن زمین، فرسایش تدریجی، اما مستمر زیست گاههای موجود در قاره های مختلف، ظهور انواع بیماری ها و آفت های مهلک و در یک کلام، تنگ شدن عرصه زیست بر انسان و سایر مخلوقات خداوند در زمین، همه و همه نتیجه بی توجهی مزمن انسان به لزوم حفاظت جدی ودقیق از محیط زیست و از کره زمین، این مادر مهربان و سخاوتمند همه ما، است.

این سوال که: ما چه می توانیم بکنیم؟ قطعا بارها و بارها از ذهن و جان هر انسان آینده نگر و متعهدی گذشته و خواهد گذشت. پاسخ ها فراوانند و می توان بحث های طولانی در این باب به راه انداخت. اما اجازه دهید ما، به عنوان جمعی ولو بسیار اندک از دست اندرکاران بخش انرژی جامعه بشری، کوتاه ترین و مطمئن ترین راه پیش روی خود را برای کاستن از فجایعی که بر محیط زیست رفته و می رود برگزینیم: ترویج و توسعه استفاده از منابع تجدیدپذیر انرژی! برگزاری اولین کنفرانس انرژی های تجدیدپذیر و تولید پراکنده ایران تلاشی است دقیقا در همین راستا.

از دیماه سال 1387 که اولین بار اندیشه برگزاری این کنفرانس از خاطرمان عبور کرد تا امروز، اسفندماه 1388، که شاهد برپایی این همایش فرخنده علمی و معنوی با حضور دهها تن از اندیشمندان و محققین و متخصصین میهن عزیزمان ایران هستیم، تنها عاملی که همواره به ما نیرو می بخشید تا راه انتخاب شده خویش را، با همه مشکلات و فراز ونشیب هایش، طی کنیم، امید به اثرگذاری بر ساختار ذهنی و اجرایی و اداری بخش انرژی کشور و رساندن این پیام به گوش همگان بود که: اگر می خواهیم فرزندان و نوادگانمان در زمینی زیست کنند که به اندازه دوران کودکی خود ما، و حتی بیش از آن، از زیبایی و طراوت و نعمات بی پایان برخوردار است، چاره ای جز تغییر اساسی در عادات و کردارهای ناهنجار گذشته و جاری و روی آوردن به راهکارهای نوین نداریم و یکی از جدی ترین این راهکارها، بهره گیری ازمنابع تجدیدپذیر انرژی و نشر و تقویت فرهنگ این امر در بین شهروندان و سیاستگذاران و دولتمردان است.

اگر برگزاری این کنفرانس، با همه زحمات و دشواری هایش، بدان منجر شود که در آینده نزدیک یک اصله درخت کمتر در یک جنگل دورافتاده قطع شود یا یک کیلوگرم گازهای آلاینده گلخانه ای کمتر به اتمسفر زمین روانه شود یا از شدت گرمایش زمین به اندازه یک میلیونیم درجه سانتی گراد کاسته شود و یا یک شاخه بیشتر از گل های خوشبوی خودرو در حاشیه کویری خشک و تشنه بروید تا مشام جان انسان خسته و در راه مانده ای را بنوازد و سرخوش بدارد، ما به پاداش مطلوب خویش رسیده ایم!

در این میان، بار اصلی این پویش مقدس بر دوش مردان و زنان پاک دل و استوار قامتی بود و هست که یا به عنوان محقق و دانش پژوه نتیجه تلاش فکری و عملی خود را با ما در میان گذاردند و با طی راه های دور و نزدیک برای ارائه آن در جمعمان حاضر شدند و یا به عنوان حامی ما را در تامین نیازهای کنفرانس یاری رساندند و یا به عنوان داور و اعضاء کمیته های علمی و اجرایی کنفرانس، هر یک گوشه ای از کار فشرده و طولانی مدت برنامه ریزی و اجرای کنفرانس را از زمین برداشتند. آشنایی با این فرهیختگان و بودن در میان آنان برای من افتخاری است بس بزرگ و فراموش ناشدنی. از بابت کسب این افتخار، خداوند زیبا و دوستدار زیبایی ها را سپاسگزارم و بر خود می بالم و دست همه این عزیزان را، به گرمی و مودت و از سر سپاس و قدرشناسی، می فشارم. آرزومندم که راهی که ما در دانشگاه بیرجند آغاز کردیم، تا سالیان دور ودراز، توسط سایر اندیشمندان و محققین و متخصصین کشور عزیزمان ایران ادامه یابد و آثار مثبت آن جان تشنه دوستداران زمین را سیراب سازد. و به امید روزی که بتوانیم زمین، این امانت بزرگ الهی را، آنچنان که او خلق کرده بود، در اختیار نسل های آینده قرار دهیم. انه ولی التوفیق.

دکتر محمدرضا آقاابراهیمی

دبیر اولین کنفرانس